Canon-ambassadeur Guia Besana uit Barcelona bespreekt haar nieuwste serie, Strangely Familiar - een project geïnspireerd door persoonlijke ziekte en het waargebeurde verhaal van een 19e-eeuwse vrouwelijke freakshow.
Guia begon met fotojournalistiek, maar maakte de overstap van feit naar fictie na de geboorte van haar dochter in 2007, en het daaruit voortvloeiende interne conflict waarmee ze werd geconfronteerd als een nieuwe ouder met professionele ambities.
Besana's nieuwste serie, Strangely Familiar, gebruikt gestileerde fictie om zeer reële discriminatie te onderzoeken van vrouwen die als verschillend worden beschouwd - zowel in de afgelopen eeuwen als vandaag. Het project is volledig gemaakt met de Canon EOS R5 en de Canon RF 50mm F1.2L USM-lens.
Om Internationale Vrouwendag te vieren, spraken we de inspirerende Guia in met een kort interview met 10 vragen en deelden we haar portretfoto's van een eerdere Canon EOS R-promotieshoot …
1. Wat inspireerde je om Strangely Familiar te creëren?
Ik was op een ochtend aan het ontbijten met mijn dochter, en ik nam een slokje van mijn koffie en het liep naar beneden. Mijn 10-jarige dochter zei: "Er is iets vreemds aan jou, mam, het is je mond." En ja hoor, toen ik in de badkamerspiegel keek, ging een oog open en zakte mijn mond aan dezelfde kant naar beneden. Ik was doodsbang dat ik een beroerte kreeg, dus sprong in een taxi naar het ziekenhuis waar de doktoren vertelden dat ik leed aan Bell's verlamming, een tijdelijke verlamming van de gezichtsspieren.
In de loop van de volgende drie maanden verscheen mijn wereld op een nieuwe manier. Ik moest een rietje gebruiken om te eten en mijn oog dichtplakken om te kunnen slapen, het was een nachtmerrie. Ik merkte dat ik me bewust was van de blik van andere mensen en besefte dat ik een bepaald voorrecht had verloren, en het deed me beseffen wat het betekent om bevoorrecht te zijn. Tweeënhalf jaar later, en bijna volledig hersteld, interesseerde die verandering van perceptie me.
2. Vertel ons over Julia Pastrana en waarom je ervoor koos haar specifiek te fotograferen?
Ik begon 19e-eeuwse freakshows te onderzoeken en kwam de figuur van Julia Pastrana tegen, een Mexicaanse vrouw geboren met een genetische aandoening waardoor haar gezicht en lichaam bedekt waren met haar. Uitgebuit en belachelijk gemaakt, verscheen Julia in een show, The Ugliest Woman in the World. Vreemd vertrouwd, is zowel geïnspireerd door Julia's verhaal als door mijn eigen ervaringen, en hoe het past binnen een bredere benadering van het gebruik van fictie om na te denken over de realiteit van het vrouw-zijn van vandaag.
3. Hoewel het in scène is gezet, heeft Strangely Familiar twee referentiepunten die in de realiteit zijn gebaseerd: jouw ervaring en het verhaal van Julia Pastrana. Waarom wilde je ze samen weven?
Ik kan mijn ervaring niet vergelijken met Julia's leven, maar het was de vonk. Ik wilde haar isolement, haar eenzaamheid en ook haar veerkracht verkennen. Voor mij heeft die ervaring me een beter mens gemaakt. Ik herinner me dat ik in een bus zat waar iedereen naar me keek. Een vrouw in het bijzonder leek te walgen.
Dit inspireerde een foto in de serie met een groep mensen in de mist, die gaat over de willekeur waarmee je in een situatie wordt geboren. Er is geen gerechtigheid. Ik vroeg me af over het leven van deze andere mensen, van deze vrouw. Freakshows bestonden om mensen zich beter te laten voelen door te zien dat het leven van iemand anders erger was dan dat van hen. Dat bestaat nog steeds - in de manier waarop we elkaar beoordelen op sociale media en in die bus.
4. Denk je dat dit iets groters zegt over hoe vrouwen visueel worden behandeld?
Ja. Vrouwen hebben de druk om esthetisch perfect te zijn. Maar dit zijn de verschillende ideeën die u naar de afbeelding kunt brengen. Mijn werk begint altijd bij mijzelf, vanuit een persoonlijke situatie, en dan maak ik het langzaam universeel. Ik heb niet één doelgroep of één betekenis in gedachten - het gaat over het creëren van discussies over het onderwerp.
5. Welke emoties wilde je met deze beelden oproepen, en hoe draagt het siliconenmasker dat het model draagt hieraan bij?
Je bent gestoord als je die foto's ziet. Maar er zit iets echts in dat ik heb geleefd. Ik had niet het budget om voor elke shoot iemand professioneel te laten verzinnen, dus heb ik het masker laten maken bij een Italiaanse studio voor speciale effecten. Ik vroeg hen om iets over Julia Pastrana in het haar te houden, maar het te mengen met iets moderners. Vanaf de eerste foto's voelde ik dat er iets griezeligs aan de hand was dat ik niet leuk vond. Maar daarom wilde ik ermee doorgaan en kijken wat er gebeurde. Dat is het griezelige dat mensen voelden toen ze me zagen.
6. U koos ervoor om een niet-professioneel model als Julia Pastrana aan te spreken, hoe kwam dat?
Ik merk vaak dat wanneer je een professioneel model gebruikt, ze je maar één ding geven en dat is het. Mensen die geen model zijn, kunnen je veel meer geven. Of ze geven je iets minder en dat is op een andere manier interessant. Fotografisch word je creatiever omdat er een uitwisseling is, ze nemen deel aan je creatieve proces.
7. Wat is uw creatieve proces voor Strangely Familiar?
Vaak begint het met de locatie. Ik zie een plek die ik leuk vind en die overeenkomt met een idee in mijn hoofd en ik begin er omheen te werken. Deze foto's zijn geen scènes die rechtstreeks uit het leven van Julia Pastrana zijn genomen; ze onderzoeken de dingen die ons met elkaar verbonden. Mijn proces gaat over componeren. Het gaat erom dingen in de echte wereld te vinden - locaties, kostuums, mensen, rekwisieten - die het beste mijn gedachten tot uitdrukking brengen.
8. Welke kit heb je voor dit project gebruikt?
Ik heb deze foto's gemaakt met een Canon EOS R5 en een Canon RF 50mm F1.2L USM-lens, met behulp van een statief. De focus op de EOS R5 is ongelooflijk, en de RAW-bestanden zijn enorm, wat belangrijk is voor beeldende kunstfotografie, vooral omdat ik mijn werk graag op grote schaal afdruk wanneer ik het tentoonstel. Ik vind het ook zo'n aanpasbare camera - je kunt hem zo instellen dat hij je manier van denken volgt, waardoor het proces soepel verloopt. Het is als een beste vriend voor mij!
9. Je begon met fotojournalistiek en maakte vaak werk over ervaringen van vrouwen. Is er een moment geweest waarop je gedesillusioneerd raakte in het genre en in plaats daarvan naar fictie ging?
Zelfs als ik reportage maakte, keek ik naar werk van Gregory Crewdson en Stan Douglas. Die mensen hebben altijd het soort fotografie vertegenwoordigd dat ik leuk vond. Ik zou nooit de positie van objecten veranderen, maar ik was op zoek naar frames die op verschillende manieren konden worden gelezen. Toen ik zwanger werd van mijn dochter, was het moederschap mijn prioriteit. Ik had dit conflict waarbij ik de 'goede moeder' wilde zijn, maar tegelijkertijd de fotograaf wilde worden en ambitieus was. Ik besloot dat moederschap en conflict mijn volgende onderwerp zouden zijn. Ik begon scènes te maken die beschreef wat ik voelde, waar mijn vrienden het over hadden. Dit was 2007 - praten over de babyblues was toen taboe.
Ik liet het werk zien aan een Italiaanse fotoredacteur, die me aanmoedigde om door te gaan, en daarna won ik de 2012 Amilcare Ponchielli GRIN-prijs. Die herkenning liet me zien dat er ruimte was voor dit soort verhalen dat uit de realiteit kwam maar gefictionaliseerd was. Ik begon ook het gevoel te krijgen dat reizen over de wereld en het vertellen van verhalen uit verschillende culturen problematisch was. In de jaren zestig, zeventig en tachtig hadden grote fotografen het budget om maandenlang deze verhalen te bespreken en te begrijpen. Nu is dit zelden mogelijk. Als je naar verschillende plaatsen reist, is het moeilijk om de situatie echt te begrijpen. Door op deze andere manier verhalen te vertellen, zou ik eerlijk kunnen zijn. Ik voelde me vrijer.
10. Is er iets met 'fictieve' fotografie dat volgens jou geschikt is om met name de ervaringen van vrouwen vast te leggen?
Nee. Er zijn fotografen die mannen zijn die dit doen. Het gaat meer om de behoefte om iets te verwijderen. Mijn focus op vrouwelijke ervaring is omdat ik een vrouw ben. Maar nogmaals, als ik een man was geweest, zou ik niet door de zwangerschap zijn gegaan, dus misschien was ik doorgegaan met mijn reis als fotojournalist. Is het omdat ik een vrouw ben dat ik dit soort werk maak of omdat ik als vrouw de dingen op een andere manier zag? Dit staat ter discussie. Als je mij vraagt: 'Beschouw je jezelf als een feministe?', Zou ik natuurlijk ja zeggen, maar dat was niet het punt toen ik begon. Het punt was om de dingen die ik voelde te onderzoeken en ze uit te drukken.
Canon RF 50mm F / 1.2L USM test
Canon EOS R5 recensie
Canon EOS R recensie
Beste Canon-camera
Beste Canon RF-lenzen
