Hoe fotograaf Glyn Dewis klassieke portretten van WO II-veteranen maakt

Fotograaf Glyn Dewis zegt dat zijn 3945 Portraits-project de realisatie is van alles wat hij tot nu toe in zijn carrière heeft bereikt. Hij begon het project eerder dit jaar om de overlevende Britse veteranen van de Tweede Wereldoorlog te eren en te herinneren, door zoveel mogelijk van hen te fotograferen en zowel hen als hun families klassieke, tijdloze portretten te geven.

Zoals Glyn het verwoordt: "Ik wil dat kinderen leren wat deze geweldige mensen hebben gedaan en welke offers ze hebben gebracht, zodat het nooit wordt vergeten en - zoals zoveel veteranen tegen mij zeggen - dat het nooit meer gebeurt."

Toen Glyn aan het project begon, kende hij geen andere veteranen, behalve zijn grootvader en een familievriend. Hij moest het eerste contact leggen op sociale media door te posten op de Facebook-groepspagina Normandy Veterans Family and Friends.

Nadat hij zichzelf had voorgesteld en had uiteengezet wat hij hoopte te bereiken, werd Glyn in contact gebracht met de families van enkele veteranen. Nadat hij het vertrouwen van een paar leden had gewonnen, voerde hij met succes een aantal fotoshoots uit en van daaruit groeide het project.

"Door te volgen en terug te keren met een afdruk, werd het vertrouwen gegroeid", zegt Glyn. "Veteranen en hun families kennen elkaar, dus het nieuws verspreidde zich en gelukkig ben ik nu degene met wie contact wordt opgenomen."

Na de lancering van de 3945 Portraits-tentoonstelling in het Soldiers of Oxfordshire Museum in Woodstock, vroegen we Glyn om ons een kijkje achter de schermen van het project te geven.

Achter de schermen van het 3945 Portraits-project

De serie heeft een uitgesproken en uniforme esthetiek - hoe ben je erbij gekomen?

Uiteindelijk wilde ik veteranen en hun families een tijdloos, klassiek portret geven - iets dat de tand des tijds zou kunnen doorstaan en generaties lang in de families zou kunnen blijven.

Voor mij betekende dit dat ik de dingen simpel moest houden. Ik heb veel tijd besteed aan het bekijken van het werk van fotografen die ik bewonder - Annie Leibovitz, Yousuf Karsh en Mark Seliger bijvoorbeeld - en ik kon zien dat de overgrote meerderheid van hun iconische portretten werd belicht met één of, heel soms, twee lichten.

Ik koos voor de klassieke Rembrandt-stijl van verlichting omdat deze wel en nooit verouderd is, maar ook eenvoudig op te zetten en te herhalen is. En misschien nog wel het allerbelangrijkste: het heeft een kleine footprint - wat van vitaal belang is wanneer bijna alle portretten in het huis van de veteraan worden gemaakt.

De verlichtingsopstelling is een Godox TT685s Speedlight met een 36-inch Westcott Rapid Box Switch Large Octa-modifier, plus mijn ‘Glyn Dewis Vintage Grey’ artistieke canvasachtergrond in een Westcott X-Drop Frame.

Vertel ons over Idwal Symonds, het onderwerp van dit portret.

Idwal diende in 46 (Royal Marine) Commando en is een veteraan van de campagne in Normandië. Hij werd gevangen genomen door de Duitse SS en stond tegenover een vuurpeloton - het is zo'n geweldig verhaal. Om het te horen, klik hier en scrol omlaag naar Idwal Symonds.

Was Idwal verbluft door de camera, de verlichting en de achtergrond? Moest je hem en de andere veteranen geruststellen?

Hij was erg blij om mee te doen, maar de camera en de belichting waren totaal niet van streek. Ik probeer de hele ervaring zo ontspannen mogelijk te maken en geloof dat dit allemaal begint door het feit dat ik geen uitrusting meeneem naar de huizen van de veteranen als ik aankom. Als ik uiteindelijk mijn kit binnenbreng, ben ik constant aan het kletsen met de veteranen terwijl ik aan het opzetten ben in plaats van ze achter te laten om me in stilte te bekijken.

Bij het daadwerkelijk maken van het portret gebruik ik altijd een statief zodat ik de foto kan kadreren en het scherpstelpunt kan instellen. Ik blijf praten, maar vertraag mijn stem - kalm zijn weerspiegelt zeker hoe de persoon die wordt gefotografeerd zich voelt.

Ik kruip nooit achter de camera maar houd oogcontact met mijn hoofd boven de camera en vinger op de sluiter. Ik maak nooit meer dan acht foto's per portret; in plaats daarvan kies ik ervoor om de hele ervaring kalm en langzaam te houden in plaats van 'rennen en schieten'.

Wat voor soort bewerkingen breng je achteraf aan in afbeeldingen?

De uiteindelijke look van de portretten komt van inkleuren. Ik doe dit met een combinatie van aanpassingen in Photoshop, maar voornamelijk met 3D-opzoektabellen (LUT's). Ik bedacht een techniek om de kleuren van films (bijvoorbeeld Duinkerken en The Darkest Hour) te repliceren met Adobe Premiere Pro en hoe ik vervolgens kon gebruiken wat ik in Photoshop had gemaakt.

Dit is fotografie met een echt doel, en het heeft je diep ontroerd. Hoe is het project ontvangen?

De reactie was nogal overweldigend, maar het beste van alles waren de reacties op de portretten door veteranen en hun families. Een veteraan van eind negentig een opgezette afdruk aanbieden en met tranen in zijn ogen zeggen: "Het is de beste foto van mij die ooit is gemaakt" is een reactie die niet te koop is. Ik heb meer tranen vergoten dan ik durf toe te geven door aan dit project te werken.

Ik moet er echter aan toevoegen dat het project aan de gang is. Ik werk harder dan ooit om ervoor te zorgen dat ik zoveel mogelijk van onze WO II-veteranen kan fotograferen, zodat ik hen en hun families een portret kan geven om voor altijd te bewaren.

Het blijft een zelf gefinancierd project en het is zeker een investering in zowel tijd als geld, maar de prijs is onbeduidend in vergelijking met het offer dat deze geweldige mensen al die jaren geleden hebben gebracht, zodat we kunnen genieten van de vrijheid die we vandaag doen.

Het is een voorrecht om tijd door te brengen met onze veteranen en het is een voorrecht om ze te fotograferen. Het voelt alsof ik dit moest doen en alles wat ik in het verleden heb gedaan, is een leertijd geweest om me op dit punt te krijgen.