De Leica SL2 is de vervanger van Leica's full frame spiegelloze camera, de Leica SL. We stellen ons voor dat Sony ooit de enige full-frame spiegelloze camerafabrikant was totdat Canon, Nikon en Panasonic meededen, maar de prestigieuze maar prijzige 24-megapixel Leica SL, gelanceerd in 2015, stond precies aan het begin van de spiegelloze revolutie.
Maar de Leica SL was duur, technisch beperkt en verre van een mainstream rivaal voor Sony's camera's. De Leica SL2 is echter een heel ander voorstel. Het zijn een paar drukke jaren geweest voor full-frame systeemcamera's en de SL2 is de laatste die op het feest arriveert, maar hij maakt een behoorlijke entree.
Het is als een glamoureuze soirée, waar de meest stijlvolle gast als laatste arriveert en de meest verfijnde entree maakt. De Leica SL 2 zal nooit een van de massa zijn, hij zal zichzelf altijd apart houden van de rest, en hij zal altijd jaloerse blikken (of boze blikken) van de menigte trekken wanneer hij eindelijk arriveert.
Het kwalificeert zich onmiddellijk als een van de beste Leica-camera's die momenteel beschikbaar zijn, en hoewel de prijs en de exclusieve aantrekkingskracht het moeilijk maken om aan te bevelen als een van de beste systeemcamera's voor algemeen gebruik, levert het veel meer dan gewoon een mooie rode stip.
• Beste lenzen met L-bevestiging • Beste Leica SL-lenzen
Specificaties
Sensor: 47 MP full-frame CMOS-sensor
Beeldprocessor: Maestro III
AF-punten: Contrast-AF met 225 velden en dieptemapping
ISO-bereik: 100 tot 50.000
Max. Afbeeldingsgrootte: 8.368 x 5.584
Meetmodi: Meerdere velden, centrumgericht, spot
Video: 5K op 30/24 / 24p, C4K en UHD op 60/50/30/25 / 24p
Zoeker: EVF, 5,76 m dots
Geheugenkaart: 2x SD / SDHC / SDXC (UHS II)
LCD: 3,2-inch vast touchscreen, 2,1 m dots
Max. Uitbarsting: 10 fps mechanische sluiter, 20 fps elektronische sluiter, 100+ JPEG.webp, 78 DNG
Connectiviteit: Wi-Fi, Bluetooth
Grootte: 146 x 107 x 42 mm
Gewicht: 835 g (alleen behuizing, zonder batterij)
Belangrijkste kenmerken
Leica en Panasonic zijn technologiepartners en je hoeft niet diep in de specificaties van de SL2 te kijken om de technische gelijkenis met de Panasonic Lumix S1R te zien.
De Leica SL2 heeft om te beginnen een 47-megapixel full-frame CMOS-sensor met 5-assige interne stabilisatie die een geciteerd 5,5 EV sluitertijdvoordeel biedt. Net als de S1R kan de SL2 4K-video opnemen met maximaal 60 / 50fps, en de SL2 gebruikt een contrast-AF-systeem met 225 zones als de Lumix S1R, met ‘depth mapping’ met een frequentie van 480 fps.
De autofocus-opties van Leica zijn interessant. Ze omvatten zowel lichaamsdetectie als gezichtsdetectie, en de camera heeft gemakkelijk toegang tot autofocus ‘case-instellingen’, elk met instelbare parameters, voor verschillende soorten bewegende onderwerpen.
Het heeft ook een indrukwekkende snelheid en biedt continu-opnamen van 10 fps met zijn mechanische sluiter en 20 fps met zijn elektronische sluiter. Er is ook een proces van verbetering en vereenvoudiging geweest. Leica zegt dat er een glazen filterlaag voor de sensor is verwijderd (ons werd verteld dat dit het laagdoorlaatfilter is, gedaan om de resolutie te maximaliseren) en dat plastic zoekercomponenten zijn vervangen door glas voor een betere gebruikerservaring.
Bouw en gebruik
De interne overeenkomsten tussen de Leica SL2 en Panasonic S1R zijn misschien duidelijk, maar als fysiek apparaat is het totaal anders. Dit is NIET zomaar een rebadging-oefening, maar een geheel andere camera die toevallig enkele interne componenten deelt.
Het eerste en meest voor de hand liggende kenmerk van de SL2 is het strakke, minimalistische ontwerp. Hoe kan een camera die zo geavanceerd is zo weinig externe bedieningselementen hebben, en kunnen een paar ongemarkeerde wijzerplaten en zes aangepaste functieknoppen (waarvan er vijf niet zijn gemarkeerd) echt het soort helderheid en efficiëntie bieden waar fotografen naar op zoek zullen zijn?
Eigenlijk ja. We hebben Leica nodig om ons de SL2 een paar maanden te laten houden om de bediening en het interface-ontwerp goed te beoordelen (leuk geprobeerd, hè?), Maar aangezien dat waarschijnlijk niet zal gebeuren, zullen we tot nu toe onze indrukken geven. Het feit is dat het besturingssysteem van de SL2 en de gedachte die erin is gestoken opmerkelijk zijn.
Voor een camera die zoveel doet, lijken er nergens dichtbij genoeg knoppen en draaiknoppen te zijn. Aan de bovenkant bevinden zich slechts twee knoppen, een draaiknop, een statuspaneel en een ontspanknop - en geen van deze is gemarkeerd.
Er is geen modusknop. In plaats daarvan klik je op de modusknop op de achterkant om een modusweergave op het statusscherm te activeren en draai je aan de knop om de modus te wijzigen. Je hebt dus geen modusknop nodig.
De lay-out met dubbele draaiknop werkt intuïtief in elk van de PASM-belichtingsmodi, waarbij de achterste draaiknop het diafragma of de sluitertijd regelt en de voorste draaiknop wordt gebruikt voor belichtingscompensatie - of, in de M-modus, één knop is voor de sluitertijd, één voor de lens opening.
Rond de achterkant bevindt zich een ongemarkeerde joystick naast een andere ongemarkeerde knop (standaard om te schakelen tussen de EVF / het achterscherm), een bedieningsknop, een aan / uit-schakelaar (die handig is gemarkeerd) en naast het achterscherm zijn drie knoppen MET LABELS. De ene is voor de afspeelmodus, de andere is een FN-knop en de derde is voor het menu.
Aan de voorkant van de camera bevinden zich nog twee ongemarkeerde knoppen boven elkaar. Deze en de andere ongemarkeerde knoppen aan de boven- en achterkant zijn allemaal programmeerbaar, waardoor u met een zinkend hart kunt achterblijven.
Zal het programmeren van al die ongemarkeerde functieknoppen niet een enorme pijn in de nek zijn? Normaal gesproken zouden we ja zeggen, want op vrijwel elke andere camera betekent het veel vermoeiend zoeken door lagen menu's om de opties voor aangepaste instellingen te vinden.
Niet hier. Als u een functieknop ingedrukt houdt, verschijnt er een schermweergave met alle instellingen die voor die knop beschikbaar zijn. Het is zo simpel. Het is een echt gloeilampmoment dat de eerste keer dat je het gebruikt een grijns op je gezicht tovert.
De aparte menu's voor foto- en videofotografie zijn een ander geweldig detail, net als de zeer elegante en toch duidelijke afbeeldingen en lettertypen die overal worden gebruikt. Het is een herinnering dat u niet alleen betaalt voor megapixels en metaal in een camera als deze, maar ook voor de zorg voor het ontwerp en de expertise die erin is gestoken.
De interface op het scherm ziet er niet alleen goed uit (heel erg goed), het reageert ook erg goed op aanraakbediening. Het geeft niet alleen sluitertijden, diafragma's, ISO- en EV-compensatie-instellingen weer, maar u kunt ook schuifregelaars op het scherm slepen om ze te wijzigen als u niet de moeite wilt hebben om aan een bedieningsknop te draaien. Dit wordt belangrijker voor video, waar je geen 'live' aanpassingen kunt maken met fysieke bedieningselementen en het risico loopt de camera te joggen of geluid te maken.
Andere ‘kenmerken’ kunnen enkele wenkbrauwen doen fronsen. Het touchscreen aan de achterkant is groot, helder en scherp, maar kantelt niet eens, laat staan naar voren. Dit maakt bepaalde soorten opnamen onvermijdelijk moeilijker, maar dan is er altijd de Leica FOTOS-app voor weergave op afstand en camerabesturing in die situaties.
Prestatie
Veel van de prestatiekenmerken van de Leica SL2 zijn hetzelfde als die van de Panasonic Lumix S1R, vooral met betrekking tot de autofocus.
Het autofocussysteem is bijvoorbeeld snel en positief bij goed licht, maar vertraagt bij minder kunstlicht. Dit is vooral merkbaar bij het opnemen van video met continue AF ingeschakeld. De SL2 is niet ideaal uitgerust voor hardlopen en vloggen, deels vanwege zijn grootte en gewicht, maar ook omdat zijn focusverwerving en overgangen behoorlijk ontspannen kunnen worden bij weinig licht.
Maar het kan je ook voor de gek houden. De scherpstelling is zo stil, soepel en onopvallend dat je je kunt voorstellen dat er niets is gedaan, terwijl dat wel het geval is. De Leica-lenzen die we hebben geprobeerd, inclusief 75 mm en 35 mm prime-lenzen en de Summilux-SL 50 mm f / 1.4, stellen zo snel en stil scherp dat scherpstelling vaak wordt bereikt voordat je het echt beseft.
De beeldkwaliteit is zo goed als je zou verwachten van een camera en lenzen die zoveel kosten. Uit de laboratoriumtests blijkt dat de SL2 een vergelijkbare resolutie, dynamisch bereik en geluidsniveaus biedt als andere full-frame systeemcamera's in deze klasse. We hebben de Summilux-SL 50mm f / 1.4 getest en geconstateerd dat deze qua resolutie en optische prestaties in de buurt komt van vergelijkbare premium prime-lenzen (indien duurder). Er kunnen momenten zijn dat je verschillen kunt zien in de manier waarop Leica-lenzen hun onderwerpen 'renderen' of 'tekenen' die je niet kunt meten met laboratoriumkaarten, maar er is geen duidelijke prestatiekloof tussen deze lenzen en de toplenzen van andere topfabrikanten. Het is net als de bokeh van de ene lens ten opzichte van de andere: sommige fotografen zijn veel gevoeliger voor deze verschillen dan andere.
De beeldkwaliteit is behoorlijk betoverend. De resolutie is zo geweldig als je zou verwachten, dankzij de combinatie van een 47 megapixel full-frame sensor en SL-lenzen die volgens Leica de beste zijn die hij ooit heeft gemaakt.
Leica is vooral trots op zijn beeldverwerking en het dynamische bereik van de SL2, en hoewel veel voorbeeldfoto's er niet anders uitzagen dan die van een camera, waren er een paar die tegen een heldere hemel in het licht werden geschoten veel meer lucht- en schaduwdetails dan verwacht kon worden.
Hoewel de interne hardware van de Leica SL2 veel gemeen heeft met de Panasonic Lumix S1R, is de Maestro-beeldprocessor van Leica en het is de processor die camera's hun karakteristieke beeldweergave geeft.
Lab-gegevens
We vergeleken de laboratoriumresultaten van de Leica SL2 met die van drie concurrerende camera's in een vergelijkbare prijsklasse en marktsector: de Sony A7R Mark IV, de Nikon Z 7 en de middenformaat Fujifilm GFX 50R.
Hoewel de sensorresolutie van 47,3 MP van de SL2 de uitvoer van 45,7 MP van de Nikon Z 7 op papier overtreft, lossen beide camera's bijna identieke hoeveelheden fijne details op in onze laboratoriumtests. Voorspelbaar zijn de 51,4 MP Fujifilm GFX 50R en 61,2 MP Sony a7R IV vooraan.
Onze signaal-naar-ruis-test meet de beeldhelderheid, met name de verhouding tussen de feitelijke beeldgegevens die u wilt vastleggen, versus de beeldruis die u niet wilt, maar die onvermijdelijk zichtbaar zal zijn bij het fotograferen met hogere ISO-gevoeligheden. Hoe hoger de score bij een bepaalde ISO-gevoeligheid, hoe beter.
De Leica SL2 presteert vrijwel identiek aan de Nikon Z 7 van ISO 100 tot en met ISO 25.600. De grotere sensorgrootte van het middenformaat van de Fujifilm in combinatie met slechts een bescheiden toename van het aantal pixels helpt het echter om minder ruis en dus duidelijkere beelden te produceren over het hele gevoeligheidsbereik.
Bij lagere gevoeligheden sluit de SL2 zich aan bij de Z 7 en weet zelfs de middenformaat GFX 50R een run voor zijn geld te geven. Bij ISO 1600 en hoger is het dynamisch bereik echter merkbaar beperkter dan zowel de Fujifilm als meer in het bijzonder de Z 7. Bij ISO 3200 en hoger is zelfs de voorheen ondermaats presterende Sony A7R IV in staat tot een extra dynamisch bereik ten opzichte van de Leica.
Het is vermeldenswaard dat we, waar mogelijk, elke vergroting van het dynamische bereik in de camera altijd uitschakelen om een gelijk speelveld te behouden bij het testen.
Vonnis
De Leica SL2 zal ongetwijfeld enige controverse uitlokken, hetzij door zijn relatief late aankomst in de full-frame spiegelloze camerascène, zijn technische gelijkenis met de Lumix S1R of zijn prijs. Laten we die punten om beurten bekijken.
Ten eerste is het beter laat dan nooit. Ten tweede is de Lumix S1R een uitstekende camera, en als de SL2 veel van zijn technologie deelt, mogen we er niet over klagen! Ten derde zijn Leica's nooit gebouwd om aan een prijs te voldoen en wordt niemand gedwongen er een te kopen.
Dus is de Leica SL2 het waard? Als u alleen specificaties, functies en prestaties wilt, zouden we dat niet zeggen (neem in plaats daarvan de Lumix S1R). Maar de SL2 voegt een laag bouwkwaliteit, designfinesse en bruikbaarheid toe die aanzienlijk aan zijn waarde toevoegt.
Drie dingen staan in de weg dat deze camera een vijfsterrenrecensie krijgt. De prijs is een factor, maar niet de belangrijkste. Het vaste achterscherm en het contrast-AF-systeem zijn een ander voorbeeld. De grootte, het gewicht (en de kosten) van de Leica SL-lenzen zijn ook verontrustend. Leica zegt dat ze de beste zijn die ze ooit hebben gemaakt, wat prima is, maar moeten ze zo groot zijn? Als uw idee van Leica-lenzen die prachtige kleine prime-lenzen uit de M-serie zijn die op de meetzoekercamera's passen, bereid u dan voor op een schok.
Je kunt nu natuurlijk elke L-mount lens van Panasonic en Sigma gebruiken, maar hoewel ze een stuk goedkoper zijn, zijn ze net zo groot - en zou je echt een Leica kopen en dan Sigma- of Panasonic-lenzen gebruiken?
Het belangrijkste probleem voor de meesten van ons is dat de Leica SL2 veel te duur is, maar er zijn welgestelde amateurs en veeleisende professionals die anders zullen denken. De prestaties zijn uitstekend, zoals je zou verwachten, maar het ontwerp en de interface zijn praktisch een klasse apart. Het is uitgekleed en toch efficiënt, minimaal maar effectief. Het kost dingen die andere camera's moeilijk maken en maakt ze eenvoudig. De Leica SL2 is duur, maar je krijgt veel meer dan de specificaties alleen suggereren.
• Dit zijn de beste Leica-camera's van dit moment
• We kiezen de beste systeemcamera's op de markt
• De beste camera's voor professionals
