Onlangs merkte ik dat ik door de straten van Bintulu, Borneo, dwaalde. Als jij doet. Ik was op een werkgerelateerde reis en had er geen rekening mee gehouden dat ik hier misschien wat vrije tijd zou hebben, dus ik had geen afspraken gemaakt om een ‘fotogenieke’ locatie te bezoeken. Ik had echter wel enkele uren om doelloos rond te dwalen met mijn camera. Hemel.
Ik denk dat het eerlijk is om te zeggen dat Bintulu niet wordt gezegend met kamerbreed fotografische honingvlekken. Het is een gemiddeld ogende havenstad. Sommige van mijn reisgenoten en beginnende fotoliefhebbers klaagden over het gebrek aan fotomomenten. Ik, aan de andere kant, geniet van deze momenten en begon in de zone te komen en dwaalde alleen af.
Ik geloof dat er vrijwel overal mogelijkheden zijn om foto's te maken. Ik raak geïrriteerd door fotografen met een blinde honger om de klassieke locaties en composities op te zoeken, om gewoon ‘The Shot’ vast te leggen - vooral als er overal en overal visuele hoogstandjes zijn.
Ik ben geneigd te denken dat het ontbreken van een voor de hand liggende foto eigenlijk een goede zaak is. De creatieve grens die het banale oplegt, zorgt ervoor dat je harder werkt en uiteindelijk beter ziet.
Misschien was mijn favoriete beeld van die dag van deze armoedige, vervallen gootsteen aan de kant van de straat. De gele wanden, uitgespreide zwarte schimmel en gammele structuur van de pijpen en gootsteen zijn samengekomen in een harmonieuze en evenwichtige compositie. Het doet me denken aan een slingerende flamingo die aan het leven hangt. Misschien kan het worden gezien als een metafoor - hoewel ik niet zeker weet waarvoor … BB
• Andere artikelen in de serie Art of Seeing
