Er is niets nieuws aan telezoomobjectieven met een bereik van ongeveer 80-400 mm of 100-400 mm, maar ze zijn meestal vrij groot en zwaar. Het huidige aanbod van Canon en Nikon voor hun DSLR-camera's weegt respectievelijk 1.640 g en 1.570 g, en ze zijn allebei erg prijzig om op te starten. In 2017 lanceerde Sigma zijn ‘lichte bazooka’ 100-400 mm die, hoewel hij een smallere f / 6.3-diafragma-beoordeling heeft aan het lange uiteinde van het zoombereik, slechts ongeveer tweederde van het gewicht en minder dan de helft van de prijs is. Sigma heeft nu een vergelijkbare lens voor spiegelloze camera's uitgebracht, verkrijgbaar in Sony E- en Leica L-bevestigingsopties. Met een gewicht van 1.140 g (Sony) of 1.135 g (L-mount), houdt de Sigma 100-400 mm f / 5-6.3 DG DN OS Contemporary het gewicht weg, maar beschikt hij over een opnieuw ontworpen optisch pad, een nieuw autofocussysteem en een aanpasbaar AF-Lock-knop.
Specificaties
Mounts: Sony E, Leica L
Volledig frame: Ja
Autofocus: Ja
Beeldstabilisatie: Ja
Lens constructie: 22 elementen in 16 groepen
Kijkhoek: 24-6 graden
Diafragma bladen: 9
Minimaal diafragma: f / 22-29
Minimale scherpstelafstand: 1.12 - 1.6m
Maximale vergrotingsfactor: 0,25x
Filtermaat: 67 mm
Dimensies: 86x197 / 199mm (L / Sony E)
Gewicht: 1.135 / 1.140 g (L / Sony E)
Belangrijkste kenmerken
Spiegelloze fotografen van Sony hebben al de mogelijkheid om de krachtige Sony FE 100-400mm f / 4.5-5.6 GM OSS te kopen, die niet veel zwaarder is dan de Sigma-lens, maar veel duurder met ongeveer £ 2100 / $ 2500. Ondanks dat hij ruim de helft van de prijs kost, heeft de Sigma een aantal luxe functies. Er is een snel en vrijwel geruisloos autofocussysteem met stappenmotor, compleet met een elektronisch gekoppelde handmatige scherpstelring die met uitstekende precisie werkt. Naast een AF / MF-schakelaar is er een autofocusbereikbegrenzer die aan weerszijden van 6 m werkt, en een AF-Lock-knop die kan worden aangepast voor andere functies.
Net als bij de oudere DSLR-mount ‘DG OS HSM’ -editie van de lens, heeft de nieuwe een optische stabilisator met schakelbare statische en panning-modi. Een ding dat ontbreekt in de nieuwe lens zijn de dubbele schakelbare ‘Custom’ modi waarmee je in de oudere lens parameters kunt wijzigen zoals autofocussnelheid en hoe zichtbaar het stabilisatie-effect is in de zoeker, met behulp van Sigma's optionele USB Dock. Inderdaad, de Sony E-mount-versie van de nieuwe lens heeft niet eens een compatibel USB-dock en er zijn geen teleconverter-opties, hoewel een USB-dock en beide TC-1411 / TC-2011 1.4x en 2x teleconverters dat wel zijn. beschikbaar voor de Leica L-mount editie.
Terwijl de oudere lens voor DSLR's vier SLD-elementen (Special Low Dispersion) had, vult de nieuwe DN-editie deze aan met een hoogwaardig FLD-element (‘Fluorite’ Low Dispersion). Het FLD-element is een van de stukken glas met de grootste diameter aan de voorkant van de lens.
Bouw en gebruik
De bouwkwaliteit voelt ondanks de relatief lichte constructie erg goed aan. Er is een stevige messing montageplaat die wordt geleverd met een weerbestendige afdichting. Sigma's TSC (Thermally Stable Composite) wordt gebruikt in de build, en de loop heeft ook een magnesiumlegeringsectie, waarop je Sigma's optionele TS-111 statiefbevestigingsring (£ 139 / $ 130) kunt monteren. We hadden kritiek op de oudere DSLR-versie van de lens omdat deze geen optionele montagering voor een statief had, dus we zijn blij te zien dat deze beschikbaar is voor de DN-editie. De voet van de ring is direct compatibel met montageplaten in Arca-Swiss-stijl.
Canons originele 100-400 mm-lens had een trombone-achtige push-pull-actie om de zoominstelling aan te passen. Een beetje een Marmite-functie, sommigen vonden het geweldig, anderen haatten het. Terwijl Canon is teruggevallen op een meer conventionele twist-action zoomring op zijn nieuwste 100-400 mm-lens, biedt de Sigma beide. U kunt zoomen met de grote, naar voren gemonteerde zoomring, of u kunt eenvoudig het voorste gedeelte van de lens naar voren duwen of naar achteren trekken. De kap met bajonetsluiting heeft inderdaad een geïntegreerde vinger- / duimgroef om op deze manier in te zoomen.
Prestatie
De autofocussnelheid is hoog en, in de Sony E-mount-versie die we hebben getest, goed in staat om snel bewegende onderwerpen te volgen. Optische stabilisatie is op zichzelf ongeveer 4-stops waard en werkt zelfs nog beter in combinatie met in-body stabilisatie, die in de hostcamerabehuizing aanwezig is.
Hoewel de lens relatief compact en licht van gewicht is, gaat hij zeker naar een grote beeldkwaliteit. In onze laboratoriumtests en tijdens het fotograferen in de echte wereld bleek het consistent scherper te zijn dan de oudere DSLR-lens in het midden, het midden en de rand van het beeldframe, over het hele zoombereik en diafragma. Kleurranden zijn zelfs nog meer te verwaarlozen dan bij de oudere lens, hoewel kussenvormige vertekening iets meer merkbaar kan zijn in de 300-400 mm-sector van het zoombereik. Over het algemeen scoort deze lens boven zijn gewicht en prijskaartje voor prestaties en beeldkwaliteit.
Voorbeeldafbeeldingen
Labotests
Scherpte:
De scherpte-scores in de twee onderstaande grafieken worden geproduceerd door een monochrome testkaart te fotograferen die is bedekt met meerdere scherpe grenzen tussen zwart en wit. Dit beeld wordt vervolgens beoordeeld door gespecialiseerde software, waarbij de mate van vervaging op de contrastgrenzen in het midden, midden en randen van het beeld wordt omgezet in een ruimtelijke frequentiewaarde om te bepalen hoeveel lijnbreedtes per beeldhoogte de lens kan oplossen. Een hogere ruimtelijke frequentie komt overeen met een groter aantal fijnere lijnen over een bepaalde afstand die de lens kan oplossen - dit getal is de scherpte-score.
Centrumscherpte is het beste in de 200-300 mm-sector van het zoombereik, maar over het algemeen is de scherpte erg indrukwekkend bij alle brandpuntsafstanden, over het hele beeldframe. Cruciaal voor een relatief ‘slow-aperture’ zoomlens is dat de scherpte erg goed is bij wijdopen.
Franje:
De chromatische aberratiescores worden berekend met dezelfde grafiek die we gebruiken voor het meten van scherpte. Deze keer beoordeelt de verwerkingssoftware de scherpe zwart-witcontrastgrenzen en bepaalt de breedte in pixels van de kleurrand die zwart van wit scheidt - hoe groter de breedte van de pony, hoe groter - en slechter - de randscore.
Kleurranden zijn volledig te verwaarlozen, zelfs aan de uiterste randen en hoeken van het beeldframe. Dit geldt voor het gehele zoombereik en bij alle beschikbare diafragmaopeningen.
Vervorming:
Aan de boven- en onderkant van onze lenstestkaart bevinden zich horizontale zwarte balken die over de volledige breedte lopen. Een lens die deze lijnen naar de randen van het frame uitpuilt, produceert tonvormige vervorming, waarvan de mate wordt aangegeven door een negatieve score. Een krimpende (kussenvormige) vervorming, meestal veroorzaakt door een telelens, levert een positieve score op. Hoe hoger het getal - positief of negatief - hoe groter de vervorming. Een score van nul duidt op geen vervorming.
Kussenvormige vervorming kan enigszins merkbaar zijn bij langere zoominstellingen, maar is vrij uniform en zeer gemakkelijk te corrigeren tijdens de bewerkingsfase.
Vonnis
Typerend voor Sigma's ‘Contemporary’ lenzenlijn, streeft de 100-400 mm DG DN OS naar goede prestaties in een compact en lichtgewicht pakket, tegen een concurrerende vraagprijs. Het is de troef voor de beeldkwaliteit en levert uitstekende scherpte en contrast, terwijl kleurfranjes, vervormingen, spookbeelden en lichtvlekken tot een minimum worden beperkt. Het is duurder dan de originele DSLR-mount DG OS HSM-versie van de lens, maar de boost in beeldkwaliteit maakt het de extra uitgave zeker waard.
De beste lenzen van 100-400 mm
De beste lenzen van Sony: toplenzen voor spiegelloze camera's van Sony
De beste budget telelenzen
De beste lenzen voor vogelfotografie
De beste monopod: de perfecte ondersteuning voor telelenzen en weinig licht
Sigma FP-recensie