De effecten van kunstlicht 's nachts veranderen ons zicht op de nachtelijke hemel snel, en lichtvervuiling is een nieuw gebied van klimaatbehoud.
Als fotograaf, filmmaker en astronoom heb ik het geluk gehad een aantal opwindende hemelse gebeurtenissen over de hele wereld te documenteren; van het noorderlicht tot de donkerste luchten ter wereld in de Atacama-woestijn in Chili.
Tijdens de recente lockdown werd de omvang van onze impact op de natuurlijke wereld duidelijk toen we getuige waren van een aanzienlijke vermindering van de niveaus van lichtvervuiling en vliegreizen.
De natuurlijke wereld vertoonde tekenen van herstel, waardoor we de nachtelijke hemel konden zien op een manier die velen van ons nog nooit eerder hebben gezien, waardoor meer van ons in contact konden komen met de sterren.
Een bericht gedeeld door Josh Dury (@josh_dury_photomedia)
Een foto gepost door op
Het viel ook op om een 'parelsnoer' door de nachtelijke hemel te zien trekken. De Starlink-satellieten van SpaceX waren tot nu toe door velen grotendeels onopgemerkt gebleven en onze kijk op het universum wordt steeds meer bedreigd, met tot 2025 geplande lanceringen van 80.000 satellieten.
Toen ik me voor het eerst bewust werd van de impact, raakte het me hard dat we mogelijk de laatste generatie zijn die de nachtelijke hemel in zijn geheel observeert. Daarom wilde ik er iets aan doen.
Wanneer je beeld op het LCD-scherm van je camera wordt weergegeven, realiseer je je dat de massa van sterren in feite een melkwegstelsel is.
Josh Drury
De nachtelijke hemel is universeel en zou voor iedereen toegankelijk moeten zijn. Niet iedereen heeft echter zicht op een echt donkere lucht. Mijn huidige werk is gericht op landschaps-astrofotografie: het maken van foto's met weinig licht en een lange belichtingstijd zonder lichtvervuiling; om onze verbinding met de kosmos te weerspiegelen en het behoud van dark-sky-locaties te bevorderen.
Het is het moment waarop je het met je eigen ogen kunt zien en relativeert hoe klein je bent, voor onze korte tijd op deze kleine rots, langzaam ronddraaiend door de ruimte. Er is niets zoiets.
Ik ben een groot voorstander van het idee dat mensen iets moeten zien en zich door iets geïnspireerd moeten voelen om gedwongen te worden het te beschermen. Daarom streef ik ernaar om de beperkte hoeveelheid tijd die we nog hebben om ons open raam naar het universum te observeren, te documenteren.
Een bericht gedeeld door Josh Dury (@josh_dury_photomedia)
Een foto gepost door op
Een bericht gedeeld door Josh Dury (@josh_dury_photomedia)
Een foto gepost door op
De beste telescopen voor astrofotografie
De beste lenzen voor astrofotografie
Hoe je een sterrenhoop in je achtertuin vastlegt